အမွတ္တရ သန္းျမင့္ေအာင္

အမွတ္တရ သန္းျမင့္ေအာင္

ပန္းခ်ီသန္းျမင့္ေအာင္၏ပန္းခ်ီလက္ရာ

သူ႕အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ ဘုရားမွာ တစ္ခါဆံုတယ္ဆိုေသာ သီခ်င္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ၿပီး သတိရသည္။ မႏွစ္က ေရႊစက္ေတာ္ ဘုရားပြဲေတာ္မွာ သူႏွင့္တစ္ခါဆံုခဲ့သည္။ ဦးစႏၵိမ(စလင္း)က မိမိႏွင့္ စကုေဆြသစ္ကို သူႏွင့္ ပြဲေတာ္လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီလွထြဏ္းေအာင္လည္း ပါသည္။ သူ႕စာေတြကုိ ဖတ္ဖူးထား သျဖင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အဆင္ေျပသည္။ စာေရးဆရာ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၾကားလူက မိတ္ဆက္ေပးေသာ္လည္း သူ႕စာကို ကိုယ္ကမဖတ္ဖူးလွ်င္ စကားေျပာရသည္မွာ ေသြ႕ေျခာက္ ေျခာက္ႏိုင္လွသည္။ အားနာစရာ လည္းေကာင္းသည္။ သူႏွင့္က်ေတာ့ ဤသို႕မဟုတ္။ စိုစိုျပည္ျပည္ရွိသည္ ဟုဆိုရမည္။ သန္းျမင့္ေအာင္က မိမိတို႕ကို သူ႕တစ္ကိုယ္ေတာ္ပန္းခ်ီျပပြဲက လက္ကမ္းစာေစာင္ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၂၃ ရက္ေန႕ မွ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ ရက္ေန႕အထိ New Treasure Art Gallery တြင္ ျပသခဲ့သည့္ ရခိုင္သို႕ ကြင္းဆင္းေရးဆြဲခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေဒသခံ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားႏွင့္အတူ ကြင္းဆင္းေရးဆြဲခဲ့သည့္ (ရကၡပူရ ေဆာင္းရက္မ်ား)ေဆာင္းပါးျဖင့္ သီးျခားေရးသား ခဲ့ေသးသည္။ ရကၡပူရခရီးစဥ္တြင္ 'ေအးခ်မ္းတ့ဲေနရာ'၊' လက္ဆည္ကန္ကုန္းအတက္'၊ 'ကိုးေသာင္းပုထိုးေတာ္ႀကီး' အမည္ေပးထားသည့္ ေရေဆးပန္းခ်ီကားမ်ား ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႕လက္ ဦးဆရာမွာ ဆရာဦးေအာင္ေမာင္း ျဖစ္သည္။ မိသားစုစီးပြားေရးယိုင္နဲ႕စဥ္က အစားေကြၽးကာ အားေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆရာဦးေအာင္ေမာင္း၏ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ဆရာမ ေဒၚခင္စီကလည္း သေဘာထားႀကီးစြာ သားရင္းပမာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ လူ႕ေလာကသို႕ ပန္းခ်ီပညာျဖင့္ ေျခခ်ရဲေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီပညာ သာမက ဘဝေနနည္းပညာ သို႕မဟုတ္ စိတ္ကိုလည္း သင္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းစနစ္က်ေသာ ဆရာႏွင့္ အနီးကပ္ အေနၾကာလာသည့္အခါ ဆရာ့ထံမွေကာင္းေသာ အေလ့အက်င့္မ်ား ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့သည္။ သူ႕ဆရာႏွင့္ပတ္သက္၍ ''ဆရာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ၏ စံျပ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ဘခင္တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၿပီး အားကိုးရသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ဆရာ့ဘဝ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အနီးကပ္သိျမင့္ခဲ့ရပါ၏။ ဆရာ့ထံမွရသပန္းခ်ီႏွင့္ စီးပြားေရး ပန္းခ်ီပညာရပ္မ်ား အျပင္လူႀကီး လူေကာင္းတစ္ေယာက္၏ က်င့္ႀကံေနထိုင္ပံုမ်ားကုိပါ ကြၽန္ေတာ္ရခဲ့ပါ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ကြၽန္ေတာ္သည္ ႐ုပ္သက္ထက္၊ စိတ္သက္ႀကီးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ၏''ဟု မွတ္မွတ္ သားသားေရးသားခဲ့သည္။ သန္းျမင့္ေအာင္၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားတြင္ ဆရာ့ ေက်းဇူးသိတတ္မႈသည္ အဓိက အခန္းမွ ပါဝင္ေနေပသည္။ ကိုသီေအာင္အမည္ျဖင့္ ေရးေသာ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေစ်းကြက္မွာ ဂ႐ုတစိုက္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ပန္းခ်ီျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မဆြဲတတ္ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦး၏တပည့္ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစြာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၏ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း သူ႕ေဆာင္းပါးေတြမွာ ဖတ္ရသည္။ သူႏွင့္အတူ ေရႊစက္ေတာ္ ပါလာသည့္ ပခုကၠဴသား ပန္းခ်ီဆရာ လွထြဏ္းေအာင္၏ အလြမ္းဆိုတဲ့ လမ္းကေလး၊ သကၠရာဇ္တစ္ခု၏ အၾကြင္းအက်န္မ်ား၊ ငွက္ဝါက ေလးရဲ႕ရာဇဝင္၊ ပန္းကေျပာတဲ့ပန္းပံု ျပင္ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူသံုးသပ္ျပသည္။ ရင့္က်က္မႈ အားနည္းသည္ဟု ဆိုခ်င္ဆို၊ စာေပအႏုပညာသမားထဲ မွာ ကုိယ့္ဇာတိကဆိုလွ်င္ ခင္မင္သံ ေယာဇဥ္ရွိတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ မ်ဳိး မိမိမွာရွိသလို၊ သူ႕မွာရွိတာလည္း သြားေတြ႕သည္။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း ေျပာသည့္ ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြေတြထဲ က ေအာင္သန္းဦး(ေရနံ႕သာ)ကို သူအေတာ္ သံေယာဇဥ္ ရွိသည္။ သူငယ္ငယ္က ကဗ်ာေရးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းထုတ္ေဝခဲ့သည့္ ႏွင္းပြင့္လက္ေဆာင္ လက္ကမ္းစာေစာင္ (လက္ေရး)မွအစျပဳ၍ ေအာင္သန္းဦး (ေရနံ႕သာ)ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သြားခဲ့သည္။ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ ပန္းခ်ီဆြဲခဲ့သူကို အားေပးခဲ့သည္။ ေအာင္သန္းဦးႏွင့္ သူမွာ လူရင္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆိုးတိုင္ပင္၊ ေကာင္း တိုင္ပင္မ်ားျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ဝါသနာတူမ်ား ပူးေပါင္းကာ ပန္းလိႈင္းစာ ဖတ္သင္းကို ထူေထာင္ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ စာဖတ္သင္းဆုိေသာ္လည္း က်ယ္ က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕မဟုတ္။ ပကာသနမရွိ။ စာေရးဆရာမင္းေက်ာ္ ေျပာသည့္ လြယ္အိတ္စာၾကည့္တိုက္ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဝါသနာတူသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စာအုပ္မ်ားကို ေအာင္သန္းဦး(ေရနံ႕သာ)အိမ္တြင္ စုထားၿပီး အခ်င္းခ်င္း လဲဖတ္သည့္စနစ္ျဖစ္၏။ စာဖတ္သင္း၏ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ စာဆိုေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာ ရြတ္ပြဲ၊ စာေပေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ လက္ေရးဂ်ာနယ္မ်ား ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားတြင္ ျပသေသာ သူ႕ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ကားခ်င္းအေပၚ မွတ္ခ်က္ေပးေသာ ေအာင္သန္းဦး၏ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားကို သူတေလးတစား ခံယူတတ္သည္။ ေအာင္သန္းဦး၏ ပံုတူပန္းခ်ီကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သူေရးခဲ့ဖူးသည္။ ပညာလိုလားသူအဖို႕ ျမင္ဆရာသည္ အားကိုးေလာက္သည့္ ဆရာမ်ားျဖစ္သည္။ သူအတုယူ ဆြဲခဲ့ရေသာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားထဲတြင္ ဆရာစံတိုး တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာစံတိုးက သူ႕ပန္းခ်ီလက္ရာမ်ားကုိ ႏွစ္သက္အားေပးသည့္အခါတြင္ သူပီတိျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ႀကီးမ်ားကန္ေတာ့ပြဲတြင္ သူေလးစား ခဲ့ရေသာ ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရသည္ကို သူ႕မွာအေန ႀကံဳ႕ခဲ့ရသည္။ ရြံ႕ေနခဲ့သည္။ သူၾကည္ ညိဳေလးစားခဲ့ရသည့္ ဆရာစံတိုးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြမ္းစာတစ္ပုဒ္ေရး ခဲ့ေသးသည္။ သူ႕အလြမ္းစာကား တကယ္လြမ္းေလာက္သည္။ သူ ကြယ္လြန္သည့္ သတင္းႏွင့္အတူ သူ႕ အလြမ္းစာေဆာင္းပါးမွာ ေစ်းကြက္ ဂ်ာနယ္မွာ တစ္လတည္းေဖာ္ျပပါရွိ ခဲ့သည္။ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီကို စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူေရးျဖစ္ သည္။ စာေရးဆရာမသန္းျမင့္ေအာင္က 'သန္းျမင့္ေအာင္ႏွစ္ေယာက္'ဟု စာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ အေစာပိုင္း တြင္ ကုမၸဏီအပ္ထည္ ပန္းခ်ီမ်ားကို လက္ခံေရးသားခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီေရး ရာပစၥည္းေတြ လက္လွမ္းတမီရွိေနလ်က္ အႏုပညာကုန္ေခ်ာ မထုတ္ႏုိင္ေသာ သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းကိုေတာက္က အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ''သူမ်ားေရးတဲ့ ျပပြဲပန္းခ်ီကားေတြ ျမင္တိုင္း မင္းကုိေဒါသထြက္တယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ပန္းခ်ီဆရာလို႕ေျပာၿပီး မင္းက တစ္ကားမွမဆြဲေတာ့ ငါဘယ္ လိုသြားေျပာရမလဲ''ဟု က႐ုဏာ ေဒါသျဖင့္ ေျပာတာ ခံခဲ့ရသည္။ သုိ႕ႏွင့္ ၁၉၉၆ ခု ပန္းခ်ီျပပြဲတြင္ ေက်းလက္ မွမိန္းကေလးမ်ား။ ထမင္းပို႕သူ စသည့္ ဆီေဆးကားမ်ား ေရးဆြဲျပသ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်းလက္မိန္းကေလးမ်ား ပန္းခ်ီးကားမွာ ယိုးဒယား ဓာတ္ပံုကို ျမန္မာမႈျပဳကာ ဥာဏ္ကြန္႕ထားေၾကာင္း သူကဝန္ခံခဲ့သည္။

ပန္းခ်ီေမာင္လိႈင္(ကာတြန္းေရႊ မင္းသား)တာဝန္ခံ စီစဥ္ေသာျပပြဲ-၁၉၉၇တြင္ ေရေဆးပန္းခ်ီကားမ်ား ေရးဆြဲျပသျဖစ္ခဲ့သည္။ သံလ်င္ဝန္းက်င္က ႐ိုက္ကူးလာေသာ ဓာတ္ပံုကို ေအးရိပ္ၿငိမ္ အမည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲဖန္ တီးခဲ့သည္။ သူႏွင့္တစ္ရပ္တည္းသား အစ္ကိုႀကီး နီတြတ္(ႏႈတ္ခမ္းေမြး)၏ ေရႊစက္ေတာ္ ေသာင္ျပင္ႏွင့္ ေခ်ာင္းအလွ(အျဖဴအမည္း)ကို ေရာင္စံုတင္ကာ အလွျခယ္ျပခဲ့သည္။ ေရႊတိဂံု ဘုရားေစ်းတစ္ေနရာကို အ႐ုပ္ဆိုင္ အမည္ျဖင့္ပံုေဖာ္ခဲ့သည္။ ဤျပပြဲမွာ သူ႕ဘဝအတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို ေရနံေခ်ာင္းမွ သူ႕ေက်းဇူးရွင္ဘခင္ႀကီး ဦးခင္ညြန္႕ လာၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈ ေပါက္ဖြားေစခဲ့သည္။ ''အေဖ့ကို ၾကည္ႏူးေစခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ား'' ေဆာင္းပါးသည္ ဘခင္ထံမွ ကူးစက္လာေသာ ၾကည္ႏူးမႈကို ေဖာ္က်ဴးသည့္ ဥဒါန္းစကားပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ ပန္းခ်ီမေရး ျဖစ္ေသာ္လည္း သားျဖစ္သူကို အလုိလိုက္ အားေပးခဲ့ေသာ သူ႕ဖခင္၏ စိတ္ဓာတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ''ငါငယ္ငယ္တုန္းက ပန္းခ်ီဝါသနာ ပါခဲ့တယ္။ အေဖတို႕က မြဲေဆးေဖာ္တယ္ဆိုၿပီး လက္ဆစ္႐ိုက္ၿပီး တားျမစ္ခံခဲ့ရတယ္။ အေဖျဖစ္လာေတာ့ သားကုိကုိယ့္လို မခံစားေစခ်င္လို႕''ဟု ပြင့္အန္လာသည္။ သားကိုနားလည္ ေပးတတ္ေသာ ဖခင္၏ သားျဖစ္ရသည္မွာ သူ႕အက်ဳိးေပးဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။

သန္းျမင့္ေအာင္၏ ဘဝကုိ ႏွစ္လႊာစပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္။ သန္းျမင့္ေအာင္ အမည္ျဖင့္ စုတ္ကုိင္ေဆးတို႕၊ ပန္းခ်ီျခယ္။ ကိုသီေအာင္က ေဆာင္းပါး၊ သင္းေဝေအာင္က ကဗ်ာဆရာ။ ကိုသီေအာင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသည့္ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးကုိ ပင္တိုင္က႑ အေနျဖင့္ ပန္းခ်ီဝကၤပါဟု အမည္ေပးထားပါသည္။ ဆရာ ႀကီးေမာင္(ေငြဥေဒါင္း)၏ စာဝကၤပါကုိ အားက်အတုယူ ေလသလား မေျပာတတ္ပါ။ ဝကၤပါဆိုေတာ့ ဟိုကေန သည္ေရာက္။ ေရာက္တတ္ရာရာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးလို႕ရသည္။ သူ႕သက္တမ္းႏွင့္စာလွ်င္ စာေပအႏုပညာ အလုပ္ေတြ မနားတမ္းလုပ္ႏိုင္ သူဟုဆိုရမည္ထင္သည္။ ေမၿမိဳ႕မိုးၾကည္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ယူေသာ ဘာသာေသြးမဂၢဇင္းတြင္ စာတည္းအဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ေကာင္းေက်ာ္(စီးပြားေရး)၊ စိုးစိုးဝင္း(မဟာ ဝိဇၨာ)တို႕ႏွင့္တြဲဲ၍ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ေမရဲ႕ပန္းပြင့္ သို႕မဟုတ္ ကမ္းပါးေပၚက ကြၽံက်သြားေသာ နာဂစ္ေန႕၊ နာဂစ္ည၊ နာဂစ္အလြန္ခံစားမႈ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ နာဂစ္ခံစားမႈ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ကိုေရြး၊ အံ့ဘြယ္ဇင္တို႕ႏွင့္ တြဲ၍ စီစဥ္သူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသးသည္။

ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ ေလွ်ာေမြးကို ဗရာဏသီခ်ဲ႕ဟူေသာ စကားရွိပါသည္။ ဤအဆို၊ ဤစကားကို သန္းျမင့္ေအာင္က ယဥ္ယဥ္ေက်း ေက်း ညင္ညင္သာသာျငင္းပယ္ခဲ့ပါ သည္။ သူ႕ဇနီးခင္၏သားအိမ္တြင္ ေနရာယူရမည့္အစား ေနရာမွားကာ ေနရာယူခဲ့သည္။ ရက္သားအလြန္ လသားအရြယ္ သေႏၶသား။ သားေကာင္းထက္ သားဆိုးက ေမြးရခက္တယ္ဟု ေရွးကကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမေတြ ေၾကာက္ခဲ့ေသာ သားဆိုး ကေလး။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ ေကာင္း မိခင္အသက္ကိုပါ ဆြဲထုတ္ သြားႏုိင္သည့္ သားဆုိးကေလး။ ဖခင္ တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာႏွလံုးသားႏွင့္ မုန္းလည္းမမုန္းတီးရက္၊ နာလည္း မနာက်ည္းရက္ခဲ့။ အထည္ျဒပ္မပီ၊ က်ား-မ လိင္မပီေသာ သည္ကေလးကို'' လာၿပီးမွ ျပန္သြားတယ္''ဟု ႏွေျမာတသစြာ ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့ေသးသည္။ ''ျငင္းပယ္ခဲ့တာ မဟုတ္သလို၊ စြန္႕ပစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ကေလးရယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္ ေနရာလြဲခဲ့တယ္''ဟု ေျဖရွင္းခ်က္ပင္ မေတာင္းဘဲ ေပးေနလိုက္ေသးသည္။ အႏုပညာသမား ႏွလံုးသားႏွင့္ သန္းျမင့္ေအာင္။ ဗိမၺိသာရလို လူစားမ်ဳိး။

သန္းျမင့္ေအာင္သည္ ရတနာ သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳကိုင္း႐ႈိင္းသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ရတနာသံုးပါးတြင္ တရားေတာ္၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားအနက္ ဧဟိပႆိက ဂုဏ္ေတာ္ကို အေတာ္ ၾကည္ညိဳပံုရသည္။ တရားေတာ္ကို နာၾကားမွတ္သား႐ံုျဖင့္ အားရေက်နပ္ မႈမရွိဘဲ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၾကည္ညိဳ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ငယ္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း တရားဓမၼ၌ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္သူ၊ သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေလးစား ၾကည္ညိဳမိပါသည္။ ဆရာဆန္းလြင္ (ေနာင္တြင္ ရွင္အာဒိစၥရံသီ)စီစဥ္ေသာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ဝိပႆနာ႐ႈနည္းလက္စြဲက်မ္းကို သူဖတ္႐ႈႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့သည္။ ဤနည္းအတိုင္း လက္ေတြ႕တရား ထုိင္ခ့ဲသည္။ သူ႕အေတြ႕အႀကံဳကို (စြန္႕လႊတ္ျခင္း)အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး ေရးသားတင္ျပခဲ့သည္။ ဝတ္ေၾကာင္ကို လြတ္ေအာင္႐ုန္းကာ တရားေမြ႕ ေတာ့မည္စိတ္ကူးအႀကံအစည္ႏွင့္ သူစုေဆာင္းထားေသာ စာအုပ္ေတြကိုစြန္႕ လႊတ္ခဲ့သည္။ 'ကမၼ႒ာနာစရိယ' မရွိ ဘဲ သူတစ္ဦးတည္းအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သူ႕နည္းမွန္ မမွန္ကို စစ္ေဆးအကဲျဖတ္ေပးမည့္ဆရာလိုအပ္ ေနေၾကာင္းသတိထားမိသည္။

အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္ႏွင့္ အႏုပညာနယ္ပယ္တြင္ ဘဝကိုႏွစ္ ျမႇဳပ္ကာ အက်ဳိးရွိရွိ အလုပ္လုပ္ႏိုင္္ေသာ သူ႕ကို ႏွေျမာေနမိပါသည္။ သူ႕မိသားစု၊ မိတ္ရင္း၊ ေဆြရင္းဆိုလွ်င္ ပိုၿပီးႏွေျမာမိ ေနေပလိမ့္မည္။ ေလာကအတြက္ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ႏိုင္ေသးသည့္အရြယ္။ ေလွေျပးတုန္း တက္က်ဳိးတာႏွင့္တူ သည္။ မိမိႏွင့္ေတြ႕ၿပီးတစ္လေက်ာ္ အၾကာ ၁၁-၅-၂ဝ၁၁ ေန႕တြင္ သန္းျမင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ မိသားစု၊ စာေပအႏုပညာေလာကကို ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာသြားခဲ့ေၾကာင္း ေစ်းကြက္ဂ်ာ နယ္-၆၆၅ တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေသျခင္းတရားသည္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ထင္ျပကာ သူ႕ကိုဆြဲေခၚ သြားခဲ့သည္။

တကယ္ဆို သူ႕လုပ္ငန္းတာဝန္ ေတြမၿပီးတတ္ေသး။ ေဆးမေျခာက္ေသာပန္းခ်ီ၊ မင္မေျခာက္ေသးေသာ စာတို႕ေရးလက္စတန္းလန္း ရွိေနခဲ့ပါလိမ့္မည္။ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ ႐ုန္းခဲ့ပါ၍ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလဆိုတာလို သူ႕ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကုိ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။
သန္းထြန္း(စကု)
source: http://www.zaygwet.com/literature.php?id=229